προκαταρρήγνυμι

Α

1. καταστρέφω εκ τών προτέρων

2. καταρρίπτω, γκρεμίζω εκ τών προτέρων («τὰς γὰρ γεφύρας οἱ βάρβαροι προκατέρρηξαν», Δίων Κάσσ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < προ-* + καταρρήγνυμι «καταρρίπτω, καταστρέφω»].